Zaburzenia stawu rzepkowo-udowego są wyzwaniem zarówno dla ortopedów, jak i specjalistów medycyny sportowej. Dr Scott Dye kiedyś nazwał je "czarną dziurą ortopedii", co podkreśla ich złożoność i trudności diagnostyczne.
Chcesz pozbyć się dolegliwości bólowych kolana? Dawaj w komentarz😊
Zobacz jak stworzyć skuteczne ramy rehabilitacji sportowej. Ćwicz mądrze i wróć do sportu.
Zaburzenia rzepkowo-udowe są często uważane za najczęstszą patologię kolana spotykaną przez lekarzy ortopedów i medycyny sportowej. Niektóre źródła podają, że w ogólnej populacji 1 na 4 osoby prawdopodobnie doświadczy objawów rzepkowo-udowych w pewnym momencie swojego życia.
Co ciekawe PFPS występuje 2x częściej u kobiet niż mężczyzn a co 3 nastolatek ma problemy i dolegliwości bólowe stawów rzepkowo-udowych.
Chociaż zaburzenia rzepkowo-udowe stanowią powszechną patologię, nie ma zgody co do optymalnego leczenia tego schorzenia. Można to częściowo wyjaśnić różnymi źródłami bólu, które mogą przyczyniać się do tego zaburzenia.
"Patello" odnosi się do rzepki, a "femoral" do kości udowej. Staw rzepkowo-udowy to miejsce, w którym spotykają się te dwie kości. Dlatego ból rzepkowo-udowy to po prostu sposób powiedzenia, że boli cię kolano.
Zwykle ma charakter nieurazowy z rozproszonym bólem stopniowo pojawiającym się za rzepką lub wokół niej podczas kucania, skakania, biegania lub wchodzenia i schodzenia po schodach. Objawy mogą również występować podczas klęczenia lub długotrwałego siedzenia, co zostało nazwane "objawem kinomana".
Powszechną obawą jest trzeszczenie, krepitacje, które odnosi się do różnych dźwięków i opisów - zgrzytania, pękania, trzaskania itp. Wiele osób kojarzy je z "kością o kość", "zużyciem" i długotrwałym uszkodzeniem stawów.
W badaniu przeprowadzonym przez de Oliveira Silva i wsp. w 2018 r. zbadano związek między trzeszczeniem a funkcjonowaniem, poziomem aktywności fizycznej i bólem u kobiet z bólem rzepkowo-udowym i bez niego. Chociaż u uczestniczek z bólem rzepkowo-udowym częściej występował trzeszczenie, autorzy doszli do wniosku, że "trzeszczenie kolana nie ma negatywnego wpływu na funkcjonowanie, poziom aktywności fizycznej i ból u kobiet z bólem rzepkowo-udowym". Krepitacje były również obecne u 33% bezobjawowej grupy.
Chociaż krepitacje mogą być nieprzyjemne lub niepożądane, wydaje się być dość powszechny i NIE wskazuje, że ćwiczenia są niebezpieczne lub szkodliwe.
Niegdyś uważano, że nieprawidłowe ustawienie rzepki odgrywa znaczącą rolę w rozwoju i utrzymywaniu się bólu rzepkowo-udowego. Aby to leczyć, uważano, że rzeczy ciągnące bocznie rzepkę, takie jak "za bardzo napięty naprężacz z pasmem biodrowo- piszczelowym", muszą zostać uwolnione, prze masowane, rozluźnione , podczas gdy rzeczy ciągnące przyśrodkowo, takie jak głowa przyśrodkowa czworogłowego uda (VMO), wymagają wzmocnienia i reedukacji nerwowo-mięśniowej. Teoria ta NIE sprawdziła się.
Jeśli chcesz więcej dowiedzieć się na temat VMO i czy dasz rade realnie zaktywować ten obszar mięśnia czworogłowego uda to zapraszam Cię do wcześniejszego artykułu!
W 2016 r. Willet i wsp. odkryli, że test Obera, który w przeszłości był używany do oceny "napięcia" pasma biodrowego, w rzeczywistości nie ocenia długości pasma biodrowego. Równie dobrze ten test może wyjść pozytywny, gdy torebka stawu biodrowego jest w wzmożonym napięciu i masz ograniczenia rotacji wewnętrznej jak przy FAI.
Prace Fairclough, Falvey i Chaudhry sugerują również, że trwałe odkształcenie lub wydłużenie pasma ITB w wyniku rozciągania, rolowania lub masażu jest bardzo mało prawdopodobne. Czyli krótko mówiąc pytanie lasu "po kiego grzyba rolujesz ITB?"
W odniesieniu do VMO, systematyczny przegląd przeprowadzony przez Smitha i wsp. w 2009 roku zaleca, aby "klinicyści nie skupiali się na wzmacnianiu VMO". Zanik mięśnia czworogłowego u osób z bólem rzepkowo-udowym nie jest unikalny dla VMO, a próba specyficznego przekwalifikowania VMO w porównaniu z ogólnym wzmocnieniem mięśnia czworogłowego nie robi różnicy na dłuższą metę.
Co więcej, większość ćwiczeń fizjoterapeutycznych ukierunkowanych na VMO ma bardzo niski poziom.
I chociaż taping może przyczynić się do zmniejszenia objawów, Ho i wsp. w 2017 r. stwierdzili, że nie ma to nic wspólnego ze zmianą ustawienia rzepki.
Jeśli na kursie z tapingu wmawiali Ci, że plastrem magicznie ustawisz staw to zmartwię Cię, nie ustawisz. Rozumiem Twoje rozczarowanie, też byłem na kursie z tapingu i to był jeden z pierwszych kursów jakie wybrałem studiując fizjoterapię.
Podobnie, nie ma dobrych lub złych ćwiczeń na kolana. Istnieją ćwiczenia, które po prostu powodują większe lub mniejsze obciążenie stawu rzepkowo-udowego, co może, ale nie musi być odpowiednie dla Ciebie w danym scenariuszu.
W przypadku ćwiczeń z obciążeniem istnieją generalnie trzy rzeczy, które zwiększają obciążenie stawu rzepkowo-udowego: większe zgięcie kolana, większe obciążenia i większa odległość między kolanem a środkiem masy za nim.
Potrzebujesz sprawdzonych modeli treningowych by ćwiczyć bez dolegliwości bólowych stawu kolanowego? Zapraszam Cię na konkretne szkolenie, w którym omawiam skuteczne strategie postępowania + ćwiczenia dla osób z PFPS.
Pokażę, Ci jak stworzyć sprawdzony plan, dzięki któremu moi sportowcy wykręcają jeszcze lepsze wyniki. To sprawia, że nie mają kontuzji i non- stop polecają mnie znajomym.
Przykładowe ćwiczenia, które możesz wykorzystać w swoich programach tworzenia struktur rehabilitacji ruchowej:
Mam nadzieję, że po przeczytaniu całego bloga zrozumiesz, że ćwiczenia, które przedstawiłem, nie są z natury wyjątkowe, ale stopniowo stanowią wyzwanie dla biodra i kolana poprzez różnorodne ruchy, w tym takie, które z czasem bardziej obciążają staw rzepkowo-udowy.
Chcę również wspomnieć, że ból jest wieloczynnikowy, a inne formy stresu, brak snu, leki, choroby współistniejące itp. mogą odgrywać rolę w tym, czego doświadczasz.
Podziel się w komentarzu czy masz klientów/ pacjentów z dolegliwościami bólowymi stawów kolanowych!
Ściskam SHERLOCK