Tendinopatia Achillesa: Skuteczne metody rehabilitacji

Leczenie tendinopatii ścięgna Achillesa jest notorycznie trudne, niezależnie od tego, czy wynika to z intensywnych harmonogramów zawodów, czy też ze spadku wydolności, który nieodłącznie występuje w przypadku przewlekłej tendinopatii. Pacjenci mogą być znacznie ograniczeni przez ten stan. Zapewnienie naszym pacjentom odpowiednich narzędzi i strategii w ich podróży rehabilitacyjnej przygotowuje ich do szybkiego powrotu do zdrowia i jeszcze silniejszego powrotu.

W tym artykule przedstawię moje podejście do leczenia tendinopatii Achillesa, oparte na najnowszych badaniach i własnej praktyce.

Dokładna ocena pomoże uzyskać punkt odniesienia dla funkcji i drażliwości pacjenta, a także upewnić się, że faktycznie mamy do czynienia z prawdziwą tendinopatią Achillesa, a nie inną przyczyną bólu tylnej części kostki. Następnym krokiem jest podjęcie decyzji, czy będziemy leczyć, czy rehabilitować tendinopatię.

Podejście oparte na zarządzaniu jest przeznaczone dla sportowców, którzy regularnie narażają swoje Achillesy na duże obciążenia i mają minimalną kontrolę nad swoim harmonogramem. Na przykład, harmonogram gry koszykarza w sezonie jest zasadniczo ustalony; w przypadku takich sportowców naszym celem jest utrzymanie objawów na "niskim i stabilnym poziomie" i nie pogarszanie ich tendinopatii.

Strategia oparta na rehabilitacji jest przeznaczona dla pacjentów, którzy mają znaczną kontrolę nad swoją aktywnością fizyczną i obciążeniem, dzięki czemu możemy dawkować im progresywny program ćwiczeń. Rehabilitacja tendinopatii rozpoczyna się od minimalnego obciążenia ścięgna i przechodzi do maksymalnego obciążenia ścięgna, gdy sportowiec przygotowuje się do powrotu do sportu.

Ćwiczenia izometryczne stanowią doskonały punkt wyjścia do rehabilitacji, ponieważ zmniejszają ból i modyfikują zmiany korowe, które występują w przypadku przewlekłej tendinopatii. Faza 1 rozpoczyna się od ćwiczeń, które są stosunkowo trudne dla pacjenta. Te ćwiczenia izometryczne są odmianami unoszenia pięty, w których pacjent utrzymuje skurcz przez 30-45 sekund x 5 powtórzeń.

Obciążenie powinno być wystarczająco wymagające, aby pacjent był bliski niewydolności mięśniowej pod koniec każdego powtórzenia. Proponuję 50-70 %MVIC

Inne przykładowe ćwiczenia izometryczne obejmują unoszenie pięty w pozycji siedzącej, jeśli pacjentowi brakuje siły, aby wykonać je w pozycji stojącej. Alternatywnie, silniejsi sportowcy mogą potrzebować obciążenia zewnętrznego, nawet w przypadku izometrycznego unoszenia pięty jedną nogą. Pacjenci powinni spędzać minimalną ilość czasu w tej fazie. Często wystarczy kilka sesji, aby przejść do następnej fazy - treningu izotonicznego.

Pamiętajcie, że trening izometryczny jest bardzo ważny w początkowych fazach rehabilitacji sportowej. 
Jeśli chcesz się dowiedzieć więcej na temat treningu izometrycznego w rehabilitacji i przygotowaniu motorycznym możesz dołączyć do nagranego szkolenia online

W tej fazie zwiększamy intensywność i wprowadzamy pełny zakres ruchu unoszenia pięty zarówno w pozycji stojącej, jak i siedzącej. Naszym celem jest rozwój siły i wytrzymałości siłowej. Aby rozwinąć siłę, pacjent wykonuje 4 serie po 6-8 powtórzeń. Aby rozwinąć wytrzymałość siłową, sportowiec wykonuje wyższe zestawy powtórzeń (od 10 do 30 powtórzeń). Tempo powinno być kontrolowane, ponieważ szybkie przejście od skurczu ekscentrycznego do koncentrycznego może pogorszyć stan ścięgna.

By przejść do kolejnej fazy powinieneś zdać testy poniżej:

30-35 jednostronnych unoszeń pięty dla sportowców,
20-25 jednostronnych unoszeń pięty dla osób niebędących sportowcami.
4-6 powtórzeń jednostronnego unoszenia pięty na stojąco z obciążeniem 1x masa ciała
4-6 powtórzeń 75% masy ciała w pozycji siedzącej z jednostronnym unoszeniem pięty
4-6 powtórzeń 1-1,5x jednostronnego wyciskania nogami z masą ciała.
Oczywiście, gdy przechodzimy do fazy 3 i 4 , kontynuujemy te ćwiczenia izotoniczne, aby utrzymać i dalej rozwijać sprawność sportowca.

Jest to etap przejściowy do pełnej aktywności plyometrycznej. Ćwiczenia w tej fazie obejmują wstępne ćwiczenia plyometryczne, w których sportowiec buduje tolerancję na magazynowanie energii, z mniejszym naciskiem na komponent koncentryczny. Podczas wykonywania ćwiczeń Fazy 3, celem nie jest maksymalizacja wysokości lub odległości, ale raczej stopniowe wystawianie Achillesa na wymagania związane z lądowaniem.

Czyli pierwsze co powinniśmy robić gdy chcemy wejść w mocną plyo to nauka lądowania/ hamowania.

Niektóre przykładowe ćwiczenia fazy 3 obejmują :
-podskoki w miejscu,
-skakanie na skakance i wstępne ćwiczenia zwalniające.

Te ćwiczenia z Fazy 3 przechodzą w Fazę 4 w miarę postępu następujących zmiennych:

Wykonywanie ciągłych powtórzeń (np. pojedyncze podskoki w miejscu w porównaniu do ciągłych podskoków w miejscu).
Zwiększanie wysokości plyometrii
Dodawanie nowych płaszczyzn obciążenia (np. przeskoki boczne)
Dodanie manewrów naprzemiennych/pojedynczych nóg.


Należy pamiętać, że w każdej sesji należy zmieniać tylko jedną zmienną, aby nie pogorszyć stanu ścięgna i określić, jakie zmiany pacjent może tolerować. Podobnie jak w przypadku zarządzania w sezonie, chcemy monitorować ból w ciągu 24 godzin po obciążeniu. Jeśli okaże się, że progresja wywołuje zbyt duży ból, możemy cofnąć ćwiczenie lub zmodyfikować objętość i/lub intensywność. Gdy sportowiec opanuje lądowanie w fazie 3, możemy przejść do ćwiczeń plyometrycznych o wysokiej intensywności w ostatniej fazie rehabilitacji.

Ta ostatnia faza obejmuje ćwiczenia, w których pacjent skacze, ląduje i biegnie z maksymalną prędkością i/lub intensywnością. Ćwiczenia mogą obejmować ciągłe królicze skoki, skakanie na wysokość i/lub odległość oraz ćwiczenia zmiany kierunku. Podkreślam znaczenie wystawiania Achillesa na różnorodne bodźce.

Ćwiczenia fazy 4 stają się jeszcze bardziej specyficzne dla sportowca, gdzie staramy się odtworzyć wymagania sportowe. Oczywiście, podobnie jak w fazie 3, słuchamy 24-godzinnej reakcji sportowca i modyfikujemy ćwiczenia w razie potrzeby.

Rehabilitacja i leczenie Achillesa wymaga zrozumienia harmonogramu aktywności sportowca, jego aktualnych możliwości i celów. W przypadku sportowców w trakcie sezonu skupiamy się na utrzymaniu objawów na niskim poziomie poprzez stosowanie treningu izometrycznego i izotonicznego, a także modyfikowanie czynności obciążających, jeśli to możliwe.

Gdy sportowcy mają przerwę, wychodzimy poza trening izotoniczny z progresywnymi ćwiczeniami plyometrycznymi, które mają na celu przywrócenie ich do sportu. Te same praktyczne zasady mogą być stosowane w przypadku każdej populacji niesportowej doświadczającej tendinopatii Achillesa.

Aby uzyskać pełne podsumowanie tego, jak opanować rehabilitację i leczenie tendinopatii Achillesa, zapoznaj się z moim nagraniem szkolenia Tendopatia ścięgna Achillesa- co każdy biegacz powinien wiedzieć!